کد مطلب:5852 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:128
عایشه و کفاره قسم
رسول خداصلی الله علیه وآله لااقل نباید از همسرش عایشه یاد بگیرد كه برای كفّاره قَسَم اش، چهل برده را آزاد كرد؟! آیا او از رسول الله بهتر و باتقواتر است؟!
بخاری [1] آورده است:
به عایشه خبر داده شد كه عبدالله بن زبیر در یك مورد فروش یا بخششی كه عایشه به شخصی داده بود گفت: به خدا قسم یا باید عایشه دست بردارد و یا من اموالش را ضبط می كنم. عایشه گفت: آیا او چنین حرفی زده است؟ گفتند: آری! عایشه صیغه نذر را جاری كرد و گفت: نذر می كنم كه دیگر هرگز با ابن الزبیر صحبت نكنم. وقتی این قهری طولانی شد، ابن الزبیر از افرادی خواست كه شفاعتش كنند ولی عایشه گفت: به خدا قسم هیچ شفاعتی را در مورد او نمی پذیرم و نذرم را نمی شكنم. بهر حال وقتی خیلی طولانی شد، ابن الزبیر با مسور بن مخرمة و عبدالرحمن بن اسود - كه هر دو از قبیله بنی زهره اند - صحبت كرد و به آن ها گفت: شما را به خدا قسم مرا بر عایشه وارد كنید چرا كه روا نیست این قدر قهری ما طول بكشد. مسور و عبدالرحمن، او را زیر عبای خود مخفی كردند و اجازه ورود بر عایشه گرفتند و گفتند: سلام و رحمت خدا بر تو، آیا اجازه می دهی داخل شویم؟ عایشه گفت: آری! گفتند همه ما بیائیم؟ گفت: آری! همه وارد شوید. و این در حالی بود كه خبر نداشت ابن الزبیر با آنان است.
وقتی داخل شدند، ابن الزبیر وارد شد و با عایشه معانقه كرد و گریست و شروع كرد خواهش و تضرع كردن كه از او بگذرد. در همان حال مسور و عبدالرحمن نیز از او با اصرار خواهش كردند كه با وی سخن بگوید.
آن ها گفتند كه رسول الله نهی كرده است كه بیش از سه شب، روا نیست، مسلمانی با برادرش قهر باشد. وقتی زیاد التماس كردند عایشه گریست و گفت: من نذر كرده ام و نذر جدّی كرده ام.
در هر صورت آن ها بقدری از او خواهش كردند كه سرانجام با ابن الزبیر سخن گفت و به خاطر كفاره نذرش، چهل برده را آزاد كرد و پس از آن نیز هر گاه نذرش را به یاد می آورد به قدری می گریست كه مقنعه اش از اشك چشمش خیس می شد.
این در حالی است كه اصلاً قسم عایشه درست نیست برای این كه رسول خداصلی الله علیه وآله حرام كرده است كه مسلمان بیش از سه روز با برادر مسلمانش قهر باشد؛ مع ذلك عایشه نپذیرفت مگر این كه با آزاد ساختن چهل برده، كفاره قسمش (نذرش) بدهد.
البته یك استفاده دیگری نیز از این روایت می شود و آن این كه عایشه، بودجه یك حكومت را دارا بوده است، و اگر نه، از كجا چهل برده داشته یا قیمت آن ها را مالك بوده است؟! و این در حالی است كه هیچ جای تاریخ ذكر نشده كه حتّی رسول اكرم صلی الله علیه وآله در طول سالیان زندگی اش، این قدر برده آزاد كرده باشد.
آنان هیچ بدی و هیچ نقصی را نیافتند جز این كه آن را به پیامبر نسبت دادند تا كارهای زشت خود را توجیه كنند. خداوند آنان را نابود سازد.
برای توجیه بی اعتنایی به احكام شرعیّه، چنین نقل می كنند:
بخاری [1] آورده است:
به عایشه خبر داده شد كه عبدالله بن زبیر در یك مورد فروش یا بخششی كه عایشه به شخصی داده بود گفت: به خدا قسم یا باید عایشه دست بردارد و یا من اموالش را ضبط می كنم. عایشه گفت: آیا او چنین حرفی زده است؟ گفتند: آری! عایشه صیغه نذر را جاری كرد و گفت: نذر می كنم كه دیگر هرگز با ابن الزبیر صحبت نكنم. وقتی این قهری طولانی شد، ابن الزبیر از افرادی خواست كه شفاعتش كنند ولی عایشه گفت: به خدا قسم هیچ شفاعتی را در مورد او نمی پذیرم و نذرم را نمی شكنم. بهر حال وقتی خیلی طولانی شد، ابن الزبیر با مسور بن مخرمة و عبدالرحمن بن اسود - كه هر دو از قبیله بنی زهره اند - صحبت كرد و به آن ها گفت: شما را به خدا قسم مرا بر عایشه وارد كنید چرا كه روا نیست این قدر قهری ما طول بكشد. مسور و عبدالرحمن، او را زیر عبای خود مخفی كردند و اجازه ورود بر عایشه گرفتند و گفتند: سلام و رحمت خدا بر تو، آیا اجازه می دهی داخل شویم؟ عایشه گفت: آری! گفتند همه ما بیائیم؟ گفت: آری! همه وارد شوید. و این در حالی بود كه خبر نداشت ابن الزبیر با آنان است.
وقتی داخل شدند، ابن الزبیر وارد شد و با عایشه معانقه كرد و گریست و شروع كرد خواهش و تضرع كردن كه از او بگذرد. در همان حال مسور و عبدالرحمن نیز از او با اصرار خواهش كردند كه با وی سخن بگوید.
آن ها گفتند كه رسول الله نهی كرده است كه بیش از سه شب، روا نیست، مسلمانی با برادرش قهر باشد. وقتی زیاد التماس كردند عایشه گریست و گفت: من نذر كرده ام و نذر جدّی كرده ام.
در هر صورت آن ها بقدری از او خواهش كردند كه سرانجام با ابن الزبیر سخن گفت و به خاطر كفاره نذرش، چهل برده را آزاد كرد و پس از آن نیز هر گاه نذرش را به یاد می آورد به قدری می گریست كه مقنعه اش از اشك چشمش خیس می شد.
این در حالی است كه اصلاً قسم عایشه درست نیست برای این كه رسول خداصلی الله علیه وآله حرام كرده است كه مسلمان بیش از سه روز با برادر مسلمانش قهر باشد؛ مع ذلك عایشه نپذیرفت مگر این كه با آزاد ساختن چهل برده، كفاره قسمش (نذرش) بدهد.
البته یك استفاده دیگری نیز از این روایت می شود و آن این كه عایشه، بودجه یك حكومت را دارا بوده است، و اگر نه، از كجا چهل برده داشته یا قیمت آن ها را مالك بوده است؟! و این در حالی است كه هیچ جای تاریخ ذكر نشده كه حتّی رسول اكرم صلی الله علیه وآله در طول سالیان زندگی اش، این قدر برده آزاد كرده باشد.
آنان هیچ بدی و هیچ نقصی را نیافتند جز این كه آن را به پیامبر نسبت دادند تا كارهای زشت خود را توجیه كنند. خداوند آنان را نابود سازد.
برای توجیه بی اعتنایی به احكام شرعیّه، چنین نقل می كنند:
[1] صحيح بخاري، كتاب «الادب» باب «الهجره» ج7، ص90.